Donderdag 12 juni: Mijn trouwdag

Nooit had ik kunnen denken dat ik deze dag niet thuis zou zijn. Eigenlijk had ik dat wel mooi gevonden, als ik na al die maanden weg vandaag weer thuis zou zijn geweest.

Gisteren wel lang Wim aan de telefoon gehad. Het was ook wel nodig want het duurde ontzettend lang voordat ik op plaats van bestemming was, hij hield mij op de been.
Na de ontmoeting met de man heb ik toch een rare dag gehad! Ik heb de 100 km paal gepasseerd. Paaltjes! Eerst komt er een die niet de echte is en de echte is wel zo onder gekliederd met allerlei teksten dat ik er geen foto van gemaakt hebt.
Werner sms’te bij welk km-paaltje de herberg was. Helaas gaf hij de verkeerde door en moest ik nog veel verder lopen. Gelukkig kreeg ik hulp van het Deense echtpaar Alice en Kirk. Alice was, net als ik, erg moe. Vlak voordat wij er waren begon ineens een stel jongelui heel hard te lopen. Zij renden ons ineens voorbij en namen zo met hun zessen de laatste vier bedden in beslag. Werner had gelukkig voor mij gereserveerd maar Alice en Kirk moesten doorlopen tot Portomarin. Ik vond het zo flauw van die jongelui om snel nog even een paar `oudjes` inhalen. Waarom zij met zes in vier bedden mochten liggen vond ik ook idioot. Het werd nog veel idioter want ze hebben gewoon buiten geslapen.

Maar vandaag op weg naar Portos. De mist trekt langzaam op en het belooft weer een mooie dag te worden. Ik loop steeds moeilijker. Ik heb geen pijn maar mijn been wil niet echt waardoor ik gewoon niet meer zo snel vooruitkom. Het lijkt er een beetje op dat ik het been er steeds bij moet trekken.
Na de ervaring gisteren ben ik blij dat Werner steeds een bed voor mij reserveert. Het maakt dan niet uit dat ik veel later aankom, ik heb de zekerheid van een bed. Nog 100 km, dat moet toch lukken en trots maak ik een foto bij de 90 km paal.

Portomarin, oei voordat ik die trappen op was, vind ik een creditcard van een Nederlandse.
Zij is ook een pelgrim en we hebben samen ontbeten. Zij wilde met de bus en is snel weggerend, de kaart nog op de tafel. Als ik deze wil afgeven bij de receptie, wordt dat geweigerd. Neen, ik moest hem maar bij mij houden, ik zou haar wel weer tegenkomen. Ik dacht ze komt juist hier naar toe terug. Men noteerde mijn telefoonnummer en ik stopte de kaart in mijn zak. Weer hulp op een andere manier dan nodig is.

Dan komt de duivel.
Ik heb een mooi bed en een prima slaapplek, gelukkig geen stapelbed, en rol blij in mijn bed.
Ik word wakker en wil naar het toilet (3 glazen witte wijn met ijs).
Boem daar lig ik.
Ik zak gewoon door mijn been.
Om Werner, die in een soort voorkamertje ligt, niet wakker te maken, schuifel ik over de grond naar de trap. Het toilet is beneden. Op handen en voeten ga ik naar beneden en weer naar boven.
k hoop dat het morgenochtend beter is