Dag 18 - Toerist

In het hostel eerst de rugzakken aangepakt van twee mannen die naar de mis wilden. Ik hoorde de deurbel en wilde in eerste instantie niet opendoen. Immers de check-in is om 16.00 uur.
Ineens bedacht ik hoe blij ik was toen ik ziek aankwam en er eerder in kon. Huppakee, deur wagen wijd open. Zij waren al net zo blij.
Het is eigenlijk wel ironisch. Je kan je rugzak tegen betaling op diverse plekken in de stad afgeven. Iedereen foetert daarop maar thuis parkeren we onze auto allemaal betaald zonder zoveel gefoeter.
Deze mannen delen iets heel bijzonders. De een komt uit Duitsland, de ander uit Polen; hun kinderen zijn samen getrouwd en zij hebben de camino gedaan voor hun geluk. Waar de kinderen wonen? In Australië!

Zo nu eerst toch opzoek naar wat cadeautjes en spulletjes voor mijn miniatuur camino project.
Eigenlijk wil ik ook twee ansichtkaartjes voor Joep en Sam, gewoon twee kinderkaarten. Vergeet het maar. Nergens!
Ik kom wel bij een winkeltje waar de man een shirt aan heeft met een klein autootje, een lelijk eendje. Ik wijs erop en steek mijn duim omhoog.
Een brede grijns en even later zit ik de foto's te bekijken van zijn echte uit 1980.
Als er echte klanten binnen komen lacht hij spijtig, zaken gaan voor.

De rij voor de heilige deur is niet groot, dus vind ik dit het goede moment. Ik ben even in de war: ik dacht dat de deur met het traliewerk de heilige deur was maar deze bevindt zich erachter. Eigenlijk maar een kleine deur, wel mooi bewerkt. In mijn gedachtne had ik iets kolossaals verwacht maar integendeel, en juist door de eenvoud raak ik geroerd.
Ik dacht dat je door deze deur gewoon de kathedraal in liep. Je loopt echter gelijk naar het Jacobusborstbeeld op het altaar en vandaar naar de crypte en dan eruit.
Oei, was ik al klaar voor mijn ontmoeting met Jacobus? Oké mijn voet is weer helemaal goed en ik geniet van Santiago en Finistere loopt niet weg. Het zal wel niet de bedoeling zijn geweest dat ik daarnaar toe liep. Hopelijk een keer met Wim, mijn man, of Marja, mijn vriendin.
Dus knuffel ik Jacobus. We krijgen immers niet wat we willen maar wat we nodig hebben.

Ik let natuurlijk weer helemaal niet op de etenstijd. Als ik honger krijg, zijn natuurlijk alle keukens weer dicht.
Bij een klein restaurantje hebben ze medelijden en krijg ik een bord tapas: een complete maaltijd voor de prijs van een drankje.

k zwerf, zie tussen alle souvenirwinkeltjes ook authentieke, en naast mooie olijfoliekannetjes gewone holländische Brabantse bussen. Vergeet te fotograferen, koop zelfs niet, ben aan de zwerf.

's Avonds rust bij een prima diner in het Pinario; mijn eerste dag als toerist was perfect.