Woensdag 11 juni: Bizarre ontmoetingen

Woensdag 11 juni: Bizarre ontmoetingen

’s Avonds, als ik bijna slaap, schudt er iemand aan mijn arm. Het is de vrouw die tegenover mij in het bovenste bed slaapt. Zij kan niet slapen door het snurken van Werner. Zij heeft gehoord dat ik wel vaker met hem sliep; of ik weet wat zij daar aan kan doen. Ik wil boos antwoorden, hem wakker maken in plaats van mij. Maar dan schiet ik in de lach. Nog nooit heb ik niet kunnen slapen door het snurken van anderen maar ik kan vaak niet slapen door mensen die zich daar aan ergeren. Ik prik met mijn vinger in het bed boven mij, draai mij en wil verder slapen. De vrouw is verbouwereerd, Werner is stil. De volgende morgen raakt zij bij het ontbijt daar niet over uitgepraat ik heb” Magic vingers”. Oordopjes lijken mij doeltreffender dan mijn vingers.

De tweede rare ontmoeting is onderweg. Bij het ingaan van een bospad komt er een man naar mij toe. “Mag ik uw rugzak voor U dragen?” Ik ben verbouwereerd. Mijn rugzak dragen? Ik snap er niets van, waarom dan? Hij legt uit dat hij dat doet als een dienst aan een pelgrim om zo hun last te verlichten. Ik schiet in de lach. De man wordt een beetje boos. Ik heb hem echt beledigd. Hij vertelt mij dat hij vroeger op de morgen dit ook aan een vrouw heeft aangeboden en zij van dankbaarheid was gaan huilen. Wel wat anders dan mijn lachen. Ik schaam mij een beetje en al lopende probeer ik het de man uit te leggen. De rugzak is niet mijn probleem. Dat is geen last voor mij. De man blijft een beetje beledigd. Als ik dan ook nog nieuwsgierig vraag of hij het ook aan mannen aanbiedt, heb ik het helemaal verbruid. Natuurlijk niet. Die kunnen het makkelijk dragen (het feministje in mij kan zich maar met moeite stil houden). Dan komen we bij een stuk modder. Ik wil de sfeer toch wat opvrolijken en zeg hem “Maar als u mij wilt helpen, til mij dan maar over deze modderpoel”. Nu heb ik het helemaal gedaan. Ik probeer uit te leggen dat het een grapje was. Hoe kwam ik daar nou bij, zo’n opmerking. Ik probeer het nog filosofisch te maken. Ik vertel hem dat het zo vaak eigenlijk ook zo gaat in het leven. Je krijgt hulp en soms heb je die op dat moment niet nodig en hulp die wel nodig hebt, is er soms niet. Het mag niet meer baten, hij loopt zeer boos weg.
Ik word ook een beetje boos, ik zie dit zo vaak in de zorg. Zorgverleners die dankbaarheid willen van de zorgvragers. Geef je dan hulp omdat die ander dat nodig heeft of geef je hulp omdat mensen dan jou dankbaar moeten zijn en jouw een goed gevoel geven?

Ik schud het filosoferen van mij af. Het is weer een prachtige dag, met veel zon en afwisseling onderweg . Grinnikend loop ik verder, arme man dat hij nu net mij tegen moest komen. Jacobus haalt rare streken uit.