Woensdag 23 april: Mijn wonderbare fiets

Onder mijn dubbele dekbed dankzij de andere lege bedden weer heerlijk geslapen in deze nieuwe refuge van Amis St. Jacques.
Ik hoorde Herman vroeg weggaan. Even later de bel. Herman kon er beneden niet uit zonder sleutel en boven niet meer in. Ik liet hem uit; we zouden elkaar ergens wel weer zien.

Ik besloot om tot 11.30 gewoon hier te blijven, nu eindelijk mijn verslagen en foto's bij te werken en gewoon te luieren.
Heerlijk totale stilte om mij heen en na het gedwaal van gisteren in de bossen even niets.

Om 12.00 uur precies bij de fietsenmaker. De man schudde zijn hoofd. Hij begreep echt niet dat ik op mijn huis tuin en keukenfietsje dit deed. Geen wielrenfiets, geen mountainbike en dan met bergschoenen. Ik denk dat deze man een ex-profwielrenner is en ik alle wetten tart op wielrengebied. En dan ook nog door bossen lopen met de fiets. Hij bleef zijn hoofd schudden.
En de fiets? Ja, daar was alles aan versleten, dat kostte wel een week werk.
De moed zonk mij in de schoenen. Had ik nu toch maar mijn fiets aan Wim mee terug gegeven.
Ik zei nogmaals dat ik nog ongeveer een week wilde doorfietsen en dan maar op Jacobus moest vertrouwen.
De man schudde zijn hoofd nogmaals; ik begreep wel dat hij een en ander had bijgesteld.
Ik betaalde 10 euro, liep naar buiten, stapte met volle rugzak op mijn fiets. De man schudde mij na en mijn fiets liep als een tierelier. Gewoon fantastisch.

De fietsenmaker legde de lat veel hoger dan ik hij was dan wel niet tevreden maar ik was dankbaar voor zijn vakmanschap en dat voor10 euro.

Ik wilde nog even terug naar de kathedraal en andere St. Jacobuselementen bezoeken zoals het gasthuis.
Het was inmiddels middaguur en het lukte natuurlijk niet om iemand in de kathedraal te vinden die een stempel in mij pelgrimspaspoort kon zetten. Eigenlijk is dat raar: je bent een officiële etappeplaats maar geen stempel. Ook het VVV zat nu natuurlijk dicht maar ik wilde er gewoon een van de kathedraal.
In de St. Jacqueskapel werd ik toen wat balorig. Op meerdere plekken, bij verschillende heiligen, was er de gelegenheid om een kaarsje aan te steken maar niet in de kapel bij St. Jacques. Een kleine kapel met een altaar en wel een heel mooi beeld van St. Jacques. Alleen maar in gericht om zo Europese subsidie te krijgen? Ik haal ergens anders een kaarsje en zet dit bij de voeten van St. Jacques neer. Het kaarsje is zelfs vanuit de kerk goed te zien en als andere mensen op het licht afgaan en de kapel binnen lopen, gniffel ik in mijzelf.
Het moderne pelgrimsbeeld wat buiten zou moeten staan, en ook de andere dingen zoals de brug en het gasthuis, kan ik niet vinden en ik besluit Perigueux te verlaten op weg naar de abdij van Chancelade.

Net als gisteren word ik nu geconfronteerd met diverse routes. Na het dwalen van gisteren besluit ik alleen nog maar op de kaart te kijken en vrij eenvoudig bereik ik de abdij.
Daar hangt een hele aparte kruisgang. Modern porselein en emaille, naar de stijl van Limoges.
Er waren een man en een vrouw bezig met het aan elkaar zetten van een tafereel. De man kwam naar mij toe en vertelde dat er op 1 mei groot feest was in de abdij en dan de kruisgang ook officieel in gebruik werd genomen. Nog steeds is het geloof een inspiratiebron voor kunst.

De nieuwe wandelroute is onbegaanbaar voor mij, de oude kan ik niet vinden.
Ik beland in een klein cafeetje. De twee vrouwen daar zijn zeer geïnteresseerd in mijn tocht.
Ik kan zelfs gratis blijven slapen. Het is echter nog steeds vroeg en ik wil nog iets verder.
De aangeboden fles wijn sla ik af maar het alternatief, ezelmelkzeep, neem ik graag aan.

Ook met hun aanwijzingen lukt het mij niet om binnendoor te gaan dus op zoek naar een grotere weg. Bij een sportzaak krijg ik goede aanwijzingen en val gelijk voor een mooi, heel erg afgeprijsd shirt.
Inmiddels betrekt de lucht en ik wil onderdak voor het echt begint te regenen.
In Annesse bel ik 3 adressen; geen enkel lukt, ik moet door naar St. Astier.
Al het plastic dus maar aan en om en via de oude route naar St. Astier. Onderweg passeer ik dan het bord Compostela 1107 km. Dik over de helft dus en op naar de 1000.

De camping in St. Astier is perfect en het huisje is perfect. Twee slaapkamers; de ander is bezet door Herman. We plannen niets maar als duveltjes in doosjes verschijnen we steeds weer.
Herman is vandaag op grond van de nieuwe route 3 uur aan het dwalen geweest.
We zijn het eens. De nieuwe route van de afdeling is absurd. De paden zijn te klein. Het lange afstandspad is in vergelijking een vierbaans autoweg. Deze route is leuk als je een dag wilt puzzelen en zoeken maar absoluut niet geschikt als deel van een traject.
Daarnaast, als je alleen door de natuur wilt lopen, is de GR route het alternatief; nog een groenere route lijkt dubbelop en doet in ieder geval het culturele aspect tekort.
Ik aarzel niet: ik pluis liever aan de hand van mijn kaart de originele route uit.