Zaterdag 17 mei: Dwars door Logrono

Om 6.15 uur gaf ik het op. De laatste ging om 0.30 uur naar bed, dat was mijn bovenbuurvrouw en de eersten vertrokken om 03.00 uur en dat waren mijn naastgelegen buren. Dan maar vroeg op pad, met waarschijnlijk meer rust.
Van de Australische dames kreeg ik yoghurt. Zelf had ik een banaan en bij de bakker vers brood met nog meer fruit. Op naar Logrono.

Met een behoorlijk tempo arriveerde ik daar nog voor 10.00 uur.
Voordat ik Logrono inloop haal ik eerst mijn stempel bij de dochter van Felisa. Weer zo’n plek uit de boeken. Felisa heeft haar hele leven buiten aan een tafeltje gezeten en stempels uitgedeeld. Gewoon als particulier omdat zij dit leuk vond. Zij is nu gestorven en haar dochter zet de traditie voort. Velen lopen haar voorbij, weten zij veel. Voor mij weer een stempel met een verhaal.

Bij het ingaan van de stad zit het ontvangst bureau van de plaatselijke caminovereniging.
Ook daar de verwondering of bewondering voor mijn vertrek vanuit Nederland. Mij interesseerde meer hun prima toilet.
In Logrono eerst naar een fotozaak. Ik kan namelijk maar 1 foto maken en dan blokkeert mijn camera. Ik moet eerst de batterij eruit halen, opnieuw er in doen en dan weer 1 foto.
En ja hoor, in de fotozaak doet de camera het zonder problemen, grrrrrrrrrrrrr.
Gelukkig weet de medewerkster dat dit euvel bij deze serie vaker voorkomt en ze adviseert mij een nieuwe kaart te kopen. Wie of wat geholpen heeft, ik weet het niet maar het gaat weer prima.

Ik dwaal twee uur door de stad en zie alle leuke dingen o.a. het straatganzenbord van de camino. Ik eet nog een lekker broodje omelet met verse jus en dan op naar Navarrete.
Logrono is echt uitgebreid. Je loopt door winkelstraten en bij een groentewinkel kan ik echt geen weerstand bieden aan grote Spaanse kersen. Het is wel een eetdag vandaag.
Daarna mooie stadsparken. Watersproeiers houden het gras groen. Zouden bij ons kinderen er onder spelen voor verkoeling, Spaanse kinderen niet. Ook ik kan er geen weerstand aan bieden en laat mij lekker natsproeien.
Het stuwmeer is druk bezet maar ook hier niemand in het water, onbegrijpelijk.

Aan de rand van Navarrete hangen reklamefolders van refuges. Gezien de ervaring van afgelopen nacht kies ik voor een kleintje met max 18 plekken. Ik heb zelfs een vrijstaand bed, zonder bovenbed en twee eigen stopcontacten.
Bekenden tref ik op het pleintje voor de kerk, waar ik geniet van de ansjovisjes.
Tijdens de pelgrimsmis in de kerk kregen we niet alleen de zegen maar werden we ook toegezongen. Ik vond dit erg ontroerend. Deze tocht is meer dan lopen.

Ook mijn refuge is bijzonder. Een paar anderen hebben gekookt en we eten gezamenlijk. Eenvoudig maar oergezellig.
We zijn met Fransen, Engelsen, twee Schotse jongens in kilt, een Deense jongen, een Mexicaan en een Nederlands echtpaar op de fiets. De wijn vloeit en ik ga veel later naar bed dan gepland maar met een goed gevoel.