Dag 32 - Vrijheid door op te staan

Etappe Viade la Plata van Reguejo naar Lubian (18 kilometer)

Het is 4 mei. Voor mij altijd een bijzondere dag. Stilstaan en herdenken. Van kindsaf aan is 4 mei voor mij een bewuste dag. Aan de hand van mijn oma bij de herdenking op de Noordermarkt in de Jordaan. Zelf als kind bij de drumband met zwart bedekte trommels. Later als lid van het 4/5 mei comité in Deventer. Ik was soms in het buitenland, soms stond ik zelfs in een file, maar het indrukwekkendste wastoch de 4 mei in Frankrijk tijdens mijn eerste camino. Een kruis, niet voor de doden maar voor de levenden. De dorpsbewoner vertelde mij dit op de ochtend van 4 mei. De Duitse soldaten hadden een aantal jonge mannen bij elkaar gedreven omgeëxecuteerd te worden. Een Duitse jonge soldaat weigerde. Waarom? De oorlog konden ze toch niet meer winnen, waarom dan nog doden? Hij werd bij de Franse mannen gezet. Toen weigerdnen er nog meer Duitse soldaten, ze wilden niet ook hun eigen medesoldaat doden. Er werd niemand gedood en ze begonnen met terugtrekken.

Eén soldaat die opstaat en zegt dit is zinloos!

Herdenken, ja, maar het gaat ook om deze verhalen, degene die overleefde door de ander. Daar ligt de les, niet in het doden. Ik gedenk allen die op hun wijze strijden voor vrijheid, niet door te doden, maar door op te staan en te zeggen "Dit is zinloos".

Dit speelt allemaal door mijn hoofd als ik - ja in de regen - aan de etappe van vandaag begin. 18 kilometer. Ik begin op 995 meter hoogte en moet naar 1352 meter en weer dalen naar 1023.

Het eerste gedeelte weer de asfaltweg. De route is versperd door de aanleg van een nieuwe weg. Juist dan speelt er van alles door je hoofd. Als ik het bos in kan, is daar altijd dezelfde opluchting. Een Spanjaard voor mij rent bijna over de weg verder. De regen en wind maken dat ik mij de vliegende non, maar dan in knalgeel, voel. De poncho staat om mijn hoofd als een nonnenkap. Maar ik ben ook eerlijk, als je hier zou lopen in de brandende zon zonder enige schaduw, dat zou ook niet fijn zijn. Het is toch bizar. Precies een maand geleden was het zo heet, had ik geen water meer en moest ik fietsers om water vragen. Ik moest toen van hun een hele flacon leegdrinken!Nu, in de regen, drink ik ook te weinig!

Ondanks de plenzende regen en het weinige zicht is het een prachtige natuur. Er zijn watervallen. Koeien die van mij schrikken en op een holletje wegrennen als ik uit de mist opdoem. Een wegrestaurantje, hoera warme choco. Dorpsbewoners lopen ook allemaal met een paraplu en dikke kleding. Het is 7-8 graden. Iedereen groet vrolijk en de buen camino is nu welgemeend als de mensen naar de regen wijzen.

Om 14.00 uur loop ik Lubian binnen. Ik heb een kamer gereserveerd direct naast de Herberg. Er is niemand. Er hangt een telefoonnummer. Ik bel, er komt iemand. Ik ben moe en koud. Het huis ziet er leuk uit, ik verheug mij erop. Ik doe mijn poncho vast uit. Rugzak af. Schoenen los, heerlijk!

En dan….. De Canadees? Ik dacht, die is al lang weg. Nee hoor. We moeten allebei lachen. Hij is naar de bar geweest en slaapt in de Herberg. Dan komt de auto eraan. Een jonge vrouw met een heel Spaans verhaal. Het is de vrouw van de bar zegt de Canadees. Ik kan niet slapen in het huis. Er is iets kapot! Ik kan mijn geld terug krijgen en in de Herberg slapen. De Canadees schudt met zijn hoofd. Ik begrijp dat hij dit niet aanraadt. Ze heeft een ander alternatief, een kamer bij de bar. Die is 700 meter verder.Voor alle duidelijkheid, het plenst nog steeds en we staan deels onder een afdakje. 700 meter klinkt als 7 kilometer. Maar dan pakt ze mijn rugzak en stokken en legt die in de auto. Natuurlijk ze neemt mij mee. Even probeert het puriteintje in mij nog te zeggen dat ik moet lopen. Ik beloof Jacobus dat ik wel een extra rondje om de kathedraal loop, maar nu geen stap meer. Het is maar twee straatjes verder. Ik stap uit en zie.....

Wil je weten hoe dit afloopt? Ga dan naar mijn website, https://camino-pelgrimtineke.nlen lees de rest van het verhaal.