Zondag 27 april: Bijzondere ervaring in de abdij

In verband met de zaligverklaring van paus Johannes was de mis al om 8.45 uur. Ik had de zaligverklaring niet meegekregen en begreep vervolgens alle opwinding niet maar had, in overeenstemming met de anderen, braaf ja geknikt. Ik dacht dat dit over de verschuiving ging van het aanvangsuur, nee. Ik begreep dat ik ingestemd had om samen met de zusters naar de rechtstreekse uitzending van de zaligverklaring te kijken of was het de heiligverklaring?

En zo zat ik - die nooit naar de troonrede kijkt, Koninginnedag, kroningsdag, koninklijke huwelijken, Paaszegen principieel oversla - nu met circa 20 zusters en 10 andere gasten in een middeleeuws kamertje via een live-streamverbinding te kijken en ik vond het geweldig.
Er werd meegezongen, mee gebeden alsof we daar stonden. Een bomvol Rome, een golvende mensenmassa en daar werd aan iedereen de communie uitgedeeld; breken en delen daar gezamenlijk duizenden mensen en wij in ons piepkleine kamertje.
Ik ben weggegaan toen de paus belangrijke gasten na afloop ging begroeten. Dat moment, daar elkaar vrede wensen en delen en hier, wilde ik in mijn hart en geest vasthouden. Ik durfde geen foto's te maken maar moest wel grinniken toen ik het een van de zusters wel zag doen. Dus geen foto's van de kloostertuin, de kerk en andere privacy plekken.
Na afloop de maaltijd. Ik had verwacht rondom het middaguur weg te kunnen. Alweer mis; ik moet leren mijn eigen verwachtingen niet als leidraad te nemen. Een waar zondagsmaal: garnalen, bloemkoolschotel, alles even lekker en in een genoeglijke zondagsrust met geanimeerde gesprekken. Om 14.00 uur gaf ik het op, dan maar geen toetje.
Met de beste wensen van iedereen en de zegen van de gastenzuster vertrok ik richting Bazas.

Ik was nog maar net onderweg of werd overvallen door een hoosbui. Schuilen in een schuur, een bushokje; ik liep van schuilplek naar schuilplek en het volgende probleem diende zich aan. Hoe doen anderen dit als je nodig moet plassen? Met al die regenbescherming weet ik niet hoe en als ik eerst mijn poncho uit moet doen, rugzak af, ben ik in ieder geval van de regen kletsnat.
De route zat ook niet mee: nog steeds door de wijnvelden, dus glooiende heuvels op en af en behalve de regen ook een striemende wind.
Voelde ik mij ongelukkig? Nee echt niet. De sfeer van de abdij zat nog steeds diep in mij en de omweg was het dubbel en dwars waard.

Tegen 17.00 uur arriveerde ik in Bazas. Hubert was daar al. Op de telefonische contactadressen voor de gemeentelijke en parochiale refuge kregen we geen gehoor.
Wel veel hulp van voorbijgangers maar ook zonder resultaat. We besloten maar naar de refuge toe te gaan. Een buurman daar gaf ons de code en inde het geld en wij blij dat wij een behoorlijke slaapplaats hadden voor 10 euro de man.
Toen opzoek naar een maaltijd. In een cafeetje konden we wel iets drinken en een schelp van schuimgebak krijgen maar niet eten. We kregen nog wel als troost een zak vol koekjes. In een bar hoorden we dat zondag echt alle restaurants dicht zaten. Wat was ik blij met mijn overdadig middagmaal. Een bord met een paar stukjes stokbrood en wat gesneden worst -noemen ze hier tapas - was het enige. Hubert bestelde 2 porties ik 1 maar genoot nog meer van mijn chocolademelk met rum.

Wat er vandaag ook gebeurde, de bijzondere sfeer van de abdij, de zegening, de energie daar, daar kan de werkelijkheid niet tegen op. En wat is dan eigenlijk de werkelijkheid? Of is betrekkelijkheid een beter begrip?
Kunnen wij ons voorstellen dat alle restaurants op zondag dicht zijn?
Open of dicht heeft niets met geluk te maken, wel delen en elkaar verrijken, wat kan ik voor een ander doen en betekenen in plaats van elkaar aan het kruis nagelen

Ondanks alles, geen ontbijt morgen, sliep ik weer tevreden in.