Donderdag 22 mei: Storm en stortregen

Van het door ons begrepen ontbijt om 7.00 uur kwam niets terecht, in die zin dat alles nog op slot zat. Snel mijn yoghurt en banaan gegeten en dan maar op weg.
Oh nee, eerst omkleden want het is buiten wel erg koud. Ik heb niet eerder zoveel kleren aan gehad; mijn rugzak is een stuk lichter.
Naar buiten en vervolgens weer naar binnen. Het giet, dus ook alle plastic aan.

Gelukkig is het eerste stuk door een bijna overwoekerd paadje dus beschut, maar dan een open vlakte. De wind blaast mij gewoon terug.
De regen en zon zorgen wel voor verscheidene regenbogen, helemaal rond, en ik geniet.
Bijna 13 km moeten we nu door dit natuurgebied met een behoorlijke klim.
Mijn poncho fladdert echte alle kanten op en ik kijk wat jaloers naar sommige regenjassen.
Helaas, ook regenjassen zijn niet ideaal als ik zie dat deze letterlijk door de wind aan stukken worden gescheurd.
Ik heb het niet koud, ben waterdicht en zie zelfs nog kans om foto's te maken.
Ik word natuurlijk wel voor gek verklaard. Wie gaat er nu in de storm foto’s maken? Ik dus.
Bij een oorlogsmonument word ik geraakt door de tekst: Niet hun dood is zinloos maar het feit dat ze gefusilleerd zijn.

Ik heb niet echt honger maar krijg wel dorst, immers nog niets gedronken vanochtend, en dat is nu een probleem. Mijn drinken in mijn rugzak onder de poncho en de hoes van de rugzak. Als ik dat wil pakken, wordt alles nat. Doorlopen dus.

Binnen 3 uur zie ik Juan Ortega al liggen; wauw 13 km binnen de drie uur en dat met storm en stortregens.
Ik heb al enige tijd visioenen van omeletten, lekkere broodjes, warme chocolademelk, kortom ontbijt.
In het café hartstikke druk, overal natte kleding, hongerige mensen en ? Niets! Het eerste café waar je echt alleen maar cakejes kunt krijgen. Leuk ontbijt, cakejes en chocolademelk.
Ook de kerk valt tegen; in verband met renovatie is deze leeg geruimd.
Twee Spanjaarden helpen mij wel om mijn poncho weer goed vastgesnoerd te krijgen en in de regen dus maar gauw verder.

Ik ga mij allerlei lekkers inbeelden voor de volgende stop. 4 km verder bedenk ik ineens het tegenovergestelde: ik ga hier helemaal niet stoppen. Ik ben nu nog ruim een halfuurtje van mijn einddoel verwijderd, wat ik ook al zie liggen. Stoppen, mij in en uit het plastic werken, lekker warm worden en dan weer de regen in?
Dapper ploeter ik gewoon door terwijl het cafeetje er wel heel aantrekkelijk uitziet.

In ....... pak ik de eerste auberge; mijn 3 Duitse metgezellen zijn daar ook al. Maar eten is er niet!
Met mijn laatste pakje soep overleef ik tot 16.30 uur, totdat de supermarkt open gaat.

Het diner maakt alles goed. In een leuk Spaans restaurant eten we met ongeveer 20 mensen.
Na afloop wordt iedereen verzocht iets uit zijn of haar land te zingen.
Helaas ben ik de enige Nederlander dus moet ik het alleen doen. Ik wil Tulpen uit Amsterdam zingen maar kom absoluut niet op de beginregels. Een smsje helpt niet omdat ik eerder aan de beurt ben.
Dan kies ik voor mijn lijflied tijdens mijn tocht; elke dag zing ik dit wel een paar keer en zeker vandaag als het niet echt meezit.
Een echt pelgrims lied: 'Door de wereld gaat een woord en het drijft de mensen voort'.
En geheel op mijn eigen wijze, dus vals.
Een vrolijk einde van een stormachtige dag.

Morgen naar Burgos.