Vrijdag 23 mei: 10 km door een industriegebied

Gisteravond nog met Werner geregeld dat hij zijn reeds geboekte hotelkamer met mij wil delen. Een echte hotelkamer met een normaal bed, lakens en handdoeken en, belangrijker niemand, die al om 4. 00 uur ‘s nachts opstaat. Vannacht was dat het tijdstip waarop de eerste onze kamer verliet. Stikdonker, regen en storm. Deze mensen willen allemaal vandaag voorbij Burgos komen. Burgos, een van de mooiste en belangrijkste halteplaatsen.
Ik ben juist blij met mijn twee dagen daar, om zoveel mogelijk te zien.

Iets na 7. 00 uur vertrek ik, gehuld in plastic en met moeite mijn stokken in de handen vasthoudend. De wind is nu ook de grootste boosdoener.
Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat er mensen met een paraplu lopen. Regelmatig zie ik de wind hiermee volop spelen en blijft er weinig van over.
Dat het noodweer was en is blijkt in de eerste halteplaats: prima stokbroodje, maar de elektriciteit is uitgevallen en daardoor geen warme thee, chocolade of koffie. De man perst mijn sinaasappels met de hand uit. Buiten gekomen is het droog en kan het plastic uit.
150 meter verder het tweede cafeetje; ook daar geen elektra. Wel een ouderwets fornuis dus hete melk en ik mijn cacao.

Naar Burgos zijn er twee mogelijkheden: de oude historische weg, die nu door een industriegebied loopt, of een nieuwe variant, 3 km korter. Jacobus vindt waarschijnlijk dat dit puriteintje de historische weg moet lopen want ik mis de afslag. Nu moet ik rond een vliegveld lopen en dan, ongelooflijk, 10 km kaarsrecht door een industrie gebied. Een bekende bandenfabriek heeft daar kilometers hekwerk.
Daarna komen rijen flatgebouwen en dan een winkelstraat, in totaal 16 km Burgos voordat ik in het oude stadsdeel ben.

Maar dat is dan ook prachtig. Het geboekte hotel ligt hier middenin en bijna naast de kathedraal. Gauw mijn spullen in de kamer droppen en dan op naar de kathedraal.
Ongelooflijk, steeds denk ik weer dat ik het mooiste, grootste en/of indrukwekkendste heb gezien en steeds wordt dit weer overtroffen. Dit was ooit de kathedraal van de Spaanse koninklijke familie in dit gebied. Steeds weer zijn er grotere kapellen aan de kathedraal bijgebouwd. Het Incagoud heeft hier zijn eindbestemming gevonden. Ik kan maar een conclusie trekken: het is teveel.
Details komen niet tot hun recht. Je kan alleen maar het geheel aanschouwen en eerbied hebben voor de kunst.

Om 19.30 uur gaan we met ons vieren naar de pelgrimsmis in de auberge van Petra en Elisabeth.
Tijdens de mis komt er een vrouw binnen, gaat helemaal naar voren, steekt daar de elektrische kaarsjes aan, loopt voor het altaar langs, gooit ook geld aan de andere kant in het offerblok met veel gerinkel en ook daar gaan de kaarsjes aan, zij doet een kort gebed en verlaat weer de kerk.
De pastoor is duidelijk van zijn stuk gebracht en onze stemming is hilarisch.

In de straten staat overal wijn en na gezellig een laatste glas met ons vieren te hebben gedronken valt ook dit afscheid zwaar. Petra en Elisabeth gaan morgen terug naar huis.
We hebben vaak op dezelfde plek geslapen, gegeten en wijn gedeeld.

Ik kruip tussen mijn echte lakens; morgen kan ik uitslapen