Dag 6 - Mais, wijn en bergen

Geen watts app mogelijk maar gelukkig wel e mail; ik ben in Ponte de
Lima!

In de schemering om 7.3 0 u vertrokken. Het was heerlijk koel en na de halve rustdag was ik zo fris als een hoentje.
Er waren al heel veel mensen weg, sommigen met een lampje op hun hoofd. Niets voor mij, ik loop zeker verkeerd in het donker, ook leuk, word ik een dwaallichtje.

Iets later komen er twee mensen voor mij lopen, in precies dezelfde pas. Automatisch ga ik meedoen. Hup, allemaal in ganzenpas. In Deventer is vaak zo'n muzikant met allemaal ganzen achter hem aan. Ik schiet in de lach en verander mijn ritme. Dit eigenwijze gansje gaat liever haar eigen gang.

In het eerste café zie ik in de krant dat gisteren alle weerrecords in Portugal zijn verbroken: de heetste dag, de heetste nacht, de hoogste vochtigheidsgraad etc. etc. Wat ben ik blij dat ik tijdig gestopt ben want vandaag gaat het super.
Ik loop door bossen, omhoog en omlaag langs druiven velden, soms ook eronderdoor. Het is heel apart, allemaal maïs met wijn eromheen, oftewel de maïs voor het gewin en de wijn voor de zin.
Ik kan mij niet bedwingen en pluk een enkel druifje, mmmmmmm.
Ik zie ook struiken met besjes, heel verleidelijk; ik ken ze niet dus maar niet eten.
Tot mijn verbazing heb ik vandaag allemaal bergen om mij heen. Dit had ik landschappelijk niet verwacht en geniet.
De bergen geven mij energie en ik besluit door te lopen tot Ponte de Lima.

In een ander café klets ik weer veel te lang met de barman. Hij denkt dat Holland bij Duitsland hoort. Ik zeg Portugal is toch ook geen Spanje. Oei oei, ik raakte zijn trots en hart. Maar we kwamen er samen lachend uit.
Beide kleine landjes met een grote buur.
Inmiddels had ik dus wel een geschiedenis lesje gekregen. Ik vind dat leuk als iemand zoveel weet van zijn eigen geschiedenis.

Maar ja, dat werd mij bijna wel fataal. In Ponte de Lima was feest en ik had het allerlaatste bed (dank je Jacobus)!
Voor het eerst stond ik in de rij voor mijn bed. Voor mij mensen die ik onderweg in de taxi had gezien, na mij mensen die net als ik de hele dag hadden gelopen. Met dit systeem gaan de bedden dus naar de taximensen.
Ik zei de mevrouw van de organisatie dat ik dit dus niet eerlijk vond. Zo maak je geen vrienden maar een aantal jongelui stonden toen wel hun bedden af voor de anderen achter mij. Met matjes zochten zij her en der een oplossing.
Ik blijf bij mijn stelling: de camino gaat niet ten onder aan zijn succes maar aan de mentaliteit van mensen, maar gelukkig zijn er ook altijd nog anderen.