Dag 9 - in Spanje en onder de 100

Om 7 uur word ik helemaal uitgerust wakker en om acht uur een super onrbijtbuffet.

Gisteren al foto's gemaakt van de vestingmuur dus ik zou snel Valenca kunnen uitlopen. Niets daarvan. Nu pas kreeg ik een goed idee van de ringen waaruit de vesting is opgebouwd, steeds weer een muur met een poortje.
In de poorten schietgaten o.i.d. In gedachten zag ik dat ze boven mijn hoofd de potten kokend vet naar beneden gooiden en de pijlen uit de schietgaten doorboorden mij. Gauw naar veiliger oorden, de brug naar Spanje.
Een metalen voetpad naast de brug, brrrr. Hier griezel ik echt van want als het instort, afbreekt. Heb ik kans met mijn rugzak om, welke banden moeten eerst af, boven of onder. Tijd genoeg om alle schrikbeelden boven te halen maar natuurlijk veilig naar de overkant: SPANJE.

Het welkomsbord ziet er niet uit maar ik ben er wel!
Een hele klim naar de kathedraal maar die wil ik bezoeken. Van de man krijg ik een gereduceerde entreekaart en dan geniet ik, het geld dubbel en dwars waard. Je mag niet fotograferen maar bij een altaar met kaarsen doe ik het toch maar even, hoe bijzonder.
Ook later in het centrum geniet ik nog van de Franciscus kerk.

En dan slaat de twijfel toe.
Ik ben vol van het bezoek aan de kathedraal en heb eigenlijk geen zin om in de stad langer rond te hangen.
Op een terrasje krijg ik een gratis tosti bij mijn cola. Goed gevoed, uitgeslapen, zeker al 6 a 7 km gelopen de kilometers in de stad meegerekend, 1 uur kwijt door het tijdverschil, besluit ik toch op pad te gaan richting 0 Porrino.
Ik zie wel waar het schip strandt.

Al heel snel dus. Bij een wasplaats word ik gewaarschuwd door een Spanjaard het water niet te drinken en ja hoor, daar ga ik weer. De man heeft in Duitsland gewerkt. Zijn dochter is daar met een Duitser getrouwd en hij is teruggekeerd naar Spanje. Zoals zoveel gastarbeiders verscheurd tussen twee landen.

Ik ga opnieuw op pad, langs een weg met voor Spanje eigenlijk weinig verkeer en door een mooi bosgebied met knappende eucalyptusbomen Sommige vellen zijn wel meters lang. Overal weer voor mij doodenge bruggetjes.
Ik kom niemand tegen. Mijn golf van bekenden heeft niet zo lang in Valenca of Tui rondgedwaald als ik en ik ben nog niet ingehaald door de volgende golf.
Wel de schitterende cafeetjes, zaterdagmiddag. Vol met mannen met maar één aandacht: voetbal op de tv. Niets is zo internationaal hetzelfde als voetbal kijkende mannen.
Overal krijg ik lekkere hapjes bij mijn drinken en de rimpelige appel, die ik 's morgens bij het ontbijt buffet heb meegenomen, doneer ik aan de natuur.

Dan de keuze, de originele route gaat over het industrieterrein maar is ruim 2 km korter dan de alternatieve verder door het bos. 7 of ruim 9 km. Gezien de al vele km van vandaag kies ik voor de korte. Erger dan Burgos kan het niet zijn.
Helemaal mis. Vele malen erger: stoepje op en af, nergens een bankje en verlaten gebouwen en huizen. Ik weet niet of het aan het verleggen van de route ligt maar alle cafeetjes staan te koop.
Bij een keramiekfabriek kun je de tegels op de stoep uitzoeken.

Maar dan een wonder. Ik dacht dat ik de kapel van San Sebastiao zou missen maar vlak ervoor komen de routes weer samen. Tweede wonder: hij is open. En derde wonder je kunt er echte kaarsjes branden, voor Gérard, de partner van mijn goede vriend Tom.

Vlak daarna hoor ik mijn naam roepen, vanuit het restaurant. Daar zit grotendeels mijn golf medepelgrims, verheugd dat ik er weer ben. Jacobus, en tijdens deze camino mijn tweede favoriete heilige, Sebastiao zorgen goed voor dit pelgrimmetje. Ik krijg bij hun in de herberg alweer het laatste bed en de gezamenlijke maaltijd is met veel hilariteit.
Vandaag het beste van alles.