Dag 14 - Jacobus met rare streken

Zoals verwacht; het ontspannen sfeertje van de avond ervoor zorgt ook voor geen stress in de donkere vroegte. Buiten kleurt het licht als ik op weg ga.

Ik wil via het klooster van Hebron bij Padron en daar misschien wel blijven slapen ook al kom ik daar wel erg vroeg aan. Ik zal wel zien.
Nou dan moet ik beter zien, want ik mis de afslag en ben in Padron voor ik het weet.
Ik denk dat ik teveel de mooie plaatsjes van mijn vorige camino in mijn hoofd heb of het komt door het sombere weer, maar ik had meer verwacht van Padron. Wat weet ik ook niet precies. De Santiago-kerk is mooi, maar gewoon mooi.
Buiten volg ik dan de gele pijlen weer in de veronderstelling dat ik dan de andere bezienswaardigheden zie. Helemaal mis, vandaag ik ben Padron uit voor ik het weet. En dat is eigenlijk heel bijzonder omdat ik juist dan eigenlijk altijd verdwaal en van anderen hoor dat zij juist er niet uit konden komen. Jacobus haalt vandaag rare streken uit.

Maar dan kom ik bij de kerk van Ira Flavia en krijg ik mijn kerkmoment.
Het zijn niet het gouden barokke altaar wat mij tegemoet schittert, de levensgrote engelen, de zij-altaren of de vrouw die mij mijn stempel geeft. In sommige kerken hangt een speciale stilte, sereniteit. Ik ga zitten. Dit is de kerk voor onze familie-oudste, tante Annie. Ik weet zeker, dit zou ook haar aanspreken. Natuurlijk zijn hier echte kaarsen en daar maak ik graag gebruik van.

Ik loop daarna op wieltjes. Nu ja, niet helemaal waar; ik heb last van mijn linkervoet. Deze heb ik opengehaald aan een steen van de week. Ik heb daar een blarenpleister opgeplakt. Helemaal fout, nu kon het vuil niet weg en het ziet er lelijk ontstoken uit.

Onderweg veel bloemen, schapen die mij het aankijken niet waard vinden -zelfs niet voor een foto - en mmmmm, heerlijke zoete druiven. Ik kan het vandaag niet laten, al die zoete blauwe druiven overal om mij heen, mijn hand plukt vanzelf.
Behalve het mooie bosgedeelte met steeds weer de golvende doorkijkjes lopen nu we ook wel weer langs een weg.
Daar zit een steenhouwerij en kijk, daar kan je zomaar Jacobusbeelden kopen, van die hele grote. Ik zie het al helemaal voor mij, in de voortuin.
Maar als ik veel geld had, dan wist ik het wel. De twee laatste herbergen waren schoon maar hadden absoluut geen sfeer. Nergens een Jacobus of posters of een prikbord voor mededelingen; nee, kale wanden zonder wat. Zo iets kan overal staan. Ik zou er gelijk twee bestellen, de grootste en die dan bij de herberg laten plaatsen. Daar is ook meer ruimte dan in mijn voortuintje. Je bent een herberg aan de camino, straal dat dan ook uit.
Even later loop ik een cafeetje binnen en daar weten ze het wel. Er hangt een poster die levensecht is en op de ramen schelpen.

Doordat ik het klooster gemist heb en Padron snel uit was, weet ik eigenlijk niet wat nu slim is. Zoveel mogelijk doorlopen, de laatste gemeentelijke herberg is circa 14 km voor Santiago; ik kom dan morgen mooi bijtijds aan. Ik weet dat Erica ergens een privépension geboekt heeft maar wat ik onderweg tegenkom lijkt mij allemaal niets.
Ik loop door tot Faramello.

Hadden we drie dagen geleden geen beheerder, gisteren een mevrouw die de hele tijd borduurde, wel heel mooi, nu een jongeman met een koptelefoon. De vrouw keek heel verstoord als wij iets vroegen, raakte natuurlijk de tel kwijt; deze jongen hoorde liever zijn muziek dan ons stemgeluid.
Maar ja, ik wilde toch graag eten en wilde graag weten wat het dichtste bij was, dus hopla meneer, even die koptelefoon af en contact met deze aardbewoner.
Zijn antwoord was een verrassend advies. Terug was dichterbij maar dan moest ik nu naar beneden en straks omhoog; veel lekkerder was het om na het eten naar beneden te kunnen lopen dus nu verder omhoog. Praktisch advies.

Toen ik jodium vroeg aan andere pelgrims, kreeg ik nog veel meer adviezen, allemaal uiteenlopend met één overeenkomst: het zag er niet goed uit.
Ik koos voor heel veel jodium en gewone pleisters en de bar omhoog.
Een echte galicische heksenbar, met de bekende spreuk 'Ik geloof niet in heksen maar ze bestaan wel'.
Achter de bar natuurlijk twee vrouwen. Ik kreeg heksensoep, mijn wijn in een soepkom en ze verklaarden mij voor gek toen ik vroeg of ik daar later ook mijn thee in kon krijgen in plaats van in een klein kopje.

Kortom, een geslaagde avond na een vermoeiende dag.