Dag 27 - Vandaag doet niemand mij wat!

Na het uitgebreide middagslaapje, een magnetronmaaltijd en Paracetamol ook een goede nachtrust en voelde ik mij vanochtend al veel fitter. Ik zag het Canadese echtpaar met koplampen, wat was dat nou? Er bleek geen stroom boven te zijn en waren ‘s nachts telefoons etcetera niet opgeladen. Nee, hield ik mijzelf voor, vandaag geen treurnis. De zon scheen en ik zou niets mijn stemming laten bederven.

De route was mooi, er kwam een afsplitsing, over de weg of een smal bospad. Vrolijk koos ik voor het laatste. Ik kwam in een soort spookbos terecht. Allemaal bomen bedekt onder wit mos. Het leek wel betoverd, wachtend tot de vloek zou zijn verdwenen en alles weer in volle bloei zou komen. Vlak bij de stuwdam van het grootste voormalige gletsjermeer in Spanje liep ik even fout, stukje omhoog op de knietjesen stukje weer terug. Mijn humeur werd alleen maar beter. Schitterend uitzicht over het meer. De heuvels duidelijk als oude kraters herkenbaar en zelfs weer bergtoppen met sneeuw!

Ik arriveerde bij de Herberg in Villar de Farfon. Als tussenstop wel aardig voor een pauze. De eigenaar heeft daar een schitterende plek gemaakt. Hij vertelde dat hij uit Zuid Afrika kwam en lang als missionaris had gewerkt. Helaas verspeelde hij wat sympathie door het kistje donativo nadrukkelijk steeds naar mij toe te schuiven. Ik geef altijd, ook gisteren in de kerk, maar dit voelde wel erg als een verplichting voor één kop thee en twee (heerlijke) koekjes. Ik stempelde maar zelf mijn pelgrimspaspoort. Ja hoor, natuurlijk op zijn kop.

Buiten gekomen wilde ik nog vriendelijk gedag zeggen en raakten we toch in gesprek. De missionaris was nog springlevend en al gauw ging het over het eind van de wereld. Deze man, op een prachtige plek op de wereld, volkomen in harmonie met de natuur, zag alleen maar onheil en rampspoed. Ik probeerde het nog. Er zijn toch ook goede mensen, mensen die wellicht niet meer in het instituut kerk geloven, maar wel op zoek zijn. Zie de vele jonge mensen hier onderweg. Jammer, waar ik mijn zegeningen tel, ziet hij geen redding meer.

We gaan vriendelijk uit elkaar en ik blijf bij mijn positieve instelling van vandaag, loop verder en arriveer vlot bij de herberg. Geen licht in de douche van de herberg? Oké, dan laat ik de deur wel open. Lauwe douche? Ook geen probleem. Hier staat, hiep hoera, een wasmachine! Kosten 2 euro. Geld genoeg, maar geen kleingeld. Niemand. Een eigenaresse van een bar die gesloten is, geeft mij twee 1 euromunten. Die gooi ik in de automaat en niets…..

Benieuwd hoe dit afloopt? Ga dan naar mijn website, https://camino-pelgrimtineke.nlen lees de rest van het verhaal.