Dag 34 - Het kan verkeren

Ik kan mijn ogen niet geloven. Zon! De straten zijn nog wat nat, maar ik zie echt blauw en zon!

Het is nog geen half acht maar ik kan niet wachten. Hup ontbijtje naar binnen, nu ja, het merendeel in mijn rugzak, en ik wil weg. De Nederlander is er ook weer, en optimist als ik ben, begin ik weer een gesprek (de bareigenaar schudt al zijn hoofd): weet hij misschien waar de pijlen staan? Ik krijg een kort antwoord. Je moet over de weg lopen. Het is op de pas te gevaarlijk. Ik moet!

Ik vraag het voor de zekerheid ook aan de eigenaar. Hij beaamt het. Er zijn door de hevige regenval hier en daar verschuivingen, modderstromen etc. Oké, asfalt here I come.We zitten op 1023 meter, gaan naar 961 en vervolgens weer naar de pas op 1259 meter.

Ondanks mijn goede wil ben ik gewoon bang. Lage steenmuurtjes, betonvrachtwagens, ik zie mijzelf al over zo’n muurtje vallen en in het ravijn duikelen. De gebrekkige vangrail met regelmatig deuken en beschadigingen geeft ook geen vertrouwen. Dan komt het dieptepunt. We moeten ook lopen door een tunnel. Mijn familie weet het. Zelfs in de auto vind ik dit doodeng en nu lopend gewoon over de weg! Jacobus komt helpen. Net als ik een foto maak van de tunnel, komt er een Spaanse pelgrim aan. De man pakt zijn koplamp en zeteen rood lampje op zijn rechterarm. Ik loop achter hem. Hij zwaait continu met zijn rechterarm en het rode lampje is voor het verkeer van beide kanten goed te zien. Hij loopt echt langzamer voor mij, zodat ik achter hem kan blijven, maar volgens mij loop ik toch een record. Na de tunnel is hij met snelle pas zo weg. Vandaag mijn Engel!

Maar ik heb er genoeg van!

Wil je weten hoe dit afloopt? Ga dan naar mijn website, https://camino-pelgrimtineke.nlen lees de rest van het verhaal.