Etappe 19, woensdag 3 juli 2019

Van Galisteo naar Carcaboso (11.2 km)

Ik merk dat ik nog steeds erg moe ben van de lange asfaltetappes. Gisteren zaten er nog behoorlijk steile klimmetjes aan het eind en als ik dan bij de bar arriveer gaat het even verkeerd. In mijn boekje zit de gemeentelijke herberg rechts in een straatje naast de bar. Ik vraag de eigenaar. Hij knikt ja en loopt met mij mee het straatje in. Niet naar de herberg maar naar zijn eigen kamers. Ik besluit te blijven: eten, drinken en slapen onder één dak.
Prima eten en drinken maar ook gezellig met de dochter van de eigenaar die blozend verklapt een Nederlands vriendje te hebben. Praten zullen die twee niet doen; zij spreekt alleen Spaans en hij niet!
Jacobus heeft weer voor een prima plekje gezorgd.

Met maar 12,km voor de boeg ga ik pas na 7.00 uur weg omdat ik ook nog een kijkje wil nemen binnen de stadsmuren. Door de ene poort naar binnen en vrolijk onder aanwijzingen de ander weer uit.
Mijn vrolijkheid houdt wel een beetje op als ik merk dat de 12 km weer over asfalt gaan.
De omgeving is echter mooi. Veel groen en de automobilisten rijden met een grote boog en vaak een vrolijke groet en zwaai om mij heen.
Tussendoor zelfs een dorpje met weliswaar een gesloten kerkje maar een open buurtwinkeltje met lekkere koude drankjes.

Ik word vlak voor de bestemming nog ingehaald door een jonge Spanjaard. Gisteren ook al ontmoet en hij toont nu ook weer zijn bezorgdheid. Heb ik Voldoende water, rust ik wel genoeg?
Ik voel mij wel erg oud onder deze liefdevolle bezorgdheid.

Ik loop het dorpje in en kom langs de kerk die gewijd is aan St. Jacobus en open! Binnen krijg ik een stempel en ik merk dat men de kerk wil sluiten. Snel een foto van Jacobus en weer naar buiten.
Nét als de pastoor wil wegrijden , merk ik dat mijn stokken nog binnen staan. Ik schreeuw en ren achter de auto aan…. Dat had mijn jonge Spaanse vriend moeten zien!
Gelukt en met een brede glimlach van de pastoor loop ik verder.
Hé, daar is mijn Spaanse vriend weer. Hij zoekt de kerk. Te laat dus. Hij gaat doorlopen maar later zien we elkaar toch weer op de markt. Nu brengt hij mij naar de herberg.

Een hele mooie herberg met een vriendelijke Alicia.
Zij regelt mijn onderdak en vervoer voor morgen. Ik moet namelijk 42 km door een natuurreservaat. Iets teveel voor mijn armpjes en beentjes. Ik word dus halverwege opgehaald.
Dan haar excuses: de stempel is stuk. Geeft niet, ik laat haar de mooie van de kerk zien.
En ze vindt het sneu dat ik alleen ben. Ik verzeker haar dat dit niet zo blijft. Ik heb nog geen herberg voor mij alleen gehad. Zij gelooft mij niet.
16.30 u melden zich 4 fietsers.
Samen schieten we in de lach.
Ik snel naar binnen.