Etappe 4, dinsdag 18 juni 2019 - Dierendag

Van Almaden de la Plata naar El Real de la Jara (14 km)

José mijn vriendelijke Spanjaard kreunt steunt en zucht de hele tijd. Hij vertelt mij dat hij de twee etappes gaat samenvoegen 14 en 20 km. Ik lach, mij niet gezien. Vandaag 14 km op mijn gemakkie.
Nu direct weer de natuur in en ik ben blij dat het al licht is want de pijlen zijn in de felle ochtendzon al haast niet te zien, laat staan in het donker.

Bij een super mooie villa duiken ineens twee honden aan weerszijde van mij op. Ze blaffen niet. Blaffende honden bijten niet, maar deze? Als ik wil stil staan om een foto te maken, zie ik dat ze dit niet leuk vinden. Gewoon doorlopen dus. Ze flankeren mij geheel over het terrein naar het hek. Wel makkelijk zo’n escorte, hoef ik de weg niet te zoeken.
Dit overkomt mij vandaag nog een paar keer, grote honden uit het niets. Zolang ik netjes op het pad blijf, niet stil sta, lopen ze bijna kwispelstaartend met mij mee. Bijna.
Ergens anders houden poezen de wacht. Ik zie grote kuddes geiten, bont gevlekt.
Maar dan de zwarte wilde zwijntjes. Eerst nog netjes achter een hek maar al gauw word ik omringd. Het tevreden geknor maakt mij blij en ik denk aan twee van mijn kleinkinderen, Joep en Gijs, dol op varkens.
Ik moet vandaag door diverse hekken met een wat ingewikkeld schuifsysteem. Net zoals kindersluitingen, die krijg ik ook niet open.
Sommige attente landeigenaren hebben ze gesmeerd. Ja hoor, handen helemaal onder het vet.
Of de zwijntjes die met z’n allen voor het hek gaan staan. Ik spreek ze vriendelijk toe dat de wereld buiten het hek echt niet leuker voor hen is en ik mag erdoor. Misschien kan ik ergens zwijntjesfluisteraar worden.
Dan het laatste hek het zwaait soepel open maar ik krijg het met geen mogelijkheid dicht. De schuif zit wel 10 cm lager dan de grendel. Ik kan het echt niet optillen. Heb ik iets? Een touwtje? Kan ik het met stenen afsluiten? Ik durf ook niet bij het hek weg te gaan. Stel je voor, komt er weer een groep zwijnen aan.
Dummy die ik ben…. Het ene hek moet niet omhoog, het andere moet gewoon omlaag en dat is voor iemand van mijn gewicht een fluitje van een cent. Ik zet mijn voeten op de onderste richel en klik, hek dicht.
Nu eerst maar een welverdiende pauze en ik geniet van de natuur, de vele waterbekkens en aan het eind weer de klim omhoog. Hoezo aan het eind? Het was de hele dag al op en neer. Dat het zwaar is, blijkt wel als ik José in het dorp aantref. Veel vroeger dan ik vertrokken en ik ben maar anderhalf uur later. Hij heeft het opgegeven en hij gaat met de taxi naar Monesterio.
Ik ga naar mijn privé pensionnetje. Net zo duur als de herberg maar met alleen mijn eigen slaapgeluiden en wat voor een kamer!