Etappe 5, woensdag 19 juni 2019

Van El Real de la Jara naar Monesterio (20,2 km)

Ook gisteravond eindigde met een goudrandje. Op zoek naar een restaurantje kwam ik bij de kerk. Natuurlijk ooievaars maar ook een open deur. Voorzichtig naar binnen daar was net een mis bezig en er werd zo mooi gezongen. Geschoold en met overgave. Gauw in de bank en genieten. Achterin de kerk wederom Jacobus op zijn paard ten strijde tegen de Moren.
Dit gebied is vanaf de 8e tot de 13e eeuw islamitisch geweest en vaak het strijdtoneel. Niet alleen te zien de bouwstijlen maar ook in de afbeelding van Jacobus, als strijder i.p.v. vrome pelgrim.
Gezwind het dorp uit met aanwijzing van de bakker en langs een burcht die in rechte lijn staat met de burcht in het dorp. De vestingwerken uit de middeleeuwen kenmerken de oudheid van deze weg.

Vandaag wordt de fauna uitgebreid met stieren. Grote kuddes. Bij ons zie je haast geen stieren meer. Stierkalfjes worden vrijwel direct gedood. Niet interessant voor de vlees- en melkindustrie. Deze stieren hebben in ieder geval een leven.
Ik verafschuw stierengevechten maar vraag mij nu wel af wát ik verafschuw en ik denk niet alleen de dood van de stieren maar vooral het feit dat mensen genieten van het doodmaken.
Goya heeft mooie schilderijen gemaakt van het stierengevecht maar pas nadat zijn vriend de toreador was gestorven.

Zo mijmerend loop ik de eerste 10 km. En besef als ik foto's wil maken dat de dag bewolkt is. Een dankgebed want ook nu de eerste 10 km een mooi weids gebied maar normaal schaduwloos. Na 4 dagen volop zon heerlijk.
Na 10 km rotondes kruisende wegen. Na het dodelijk ongeval vlak voor mijn vertrek doe ik toch extra voorzichtig maar zeg ook dank tegen alle automobilisten die duidelijk rekening houden met mij.
Dan ineens levende paardenkracht. Ik word ingehaald door 3 volledig gepakte ruiters. Zij maken een zwerftocht door deze streken. Aan het eind van het pad moeten we letterlijk naar beneden via een tegeltrap. Voetje voor voetje dalen de paarden af; ik ook maar zij heel wat bevalliger dan ik.

En dan ineens let je niet meer op de pijlen of op de mooie natuur of de dieren je voelt alleen nog je eigen voeten benen en ademhaling. Vechtend voor de zoveelste keer om weer omhoog te gaan. Weer een draai in de weg nog hoger maar steeds weer eerst omlaag. Zelfs helemaal boven, 720m, voorlopig gelukkig het hoogste punt van de Via de la Plata, zie ik dat ik er nog niet ben. Monesterio ligt recht tegenover mij op dezelfde hoogte maar eerst weer omlaag en dan nog 1 keer omhoog.