Etappe 16, zondag 30 juni 2019

Van Casar de Caceres naar Rio Tajo Stausee (Embalse de Alcantara) (22.3 km)

Nog net iets te donker vertrek ik, mooi op tijd voor de 22 km die vandaag op de teller staat.

Gisteren te warm en te heet om de Jacobus kapel te bezoeken en nu in alle vroegte alles nog dicht. Samen met mijn twee Franse medepelgrims puzzel ik ons in het donker de weg. De zon kleurt al snel rood en tovert samen met de wolken een fantastisch lichtspektakel.

Mijn boekje heeft het over weides met runderen; ik zie kilometers weides met zonpanelen. Maar in een zeer wisselend landschap met soms bizarre rotsformaties komen ook de schapen, de koeien en zelfs kippen en hanen. Met al dit loslopend vee is het hekje open en dicht en verbaas ik mij soms over de meest rare hendels en grendels.
Ik loop lekker en de eerste helft is genieten.

Dan kom je of op de weg of op een soort geitenpaadje dat klimt en daalt. Natuurlijk kom ik op het geitenpaadje en kijk wat jaloers naar de weg die egaal door het landschap gaat. De weg door de berg, het paadje er steeds overheen.
Over de weg nu constant brullende motoren, de motorclub is op stap. Dan toch maar het geitenpaadje maar mijn tempo is eruit.
Dan houdt ook het geitenpaadje op en moet ik het asfalt op. Soms met een apart voetpad, soms ook niet en soms zie ik het aparte voetpad niet eens.
Ondanks dat ik langs het stuwmeer loop voel ik geen enkele verkoeling.
Menig wielrenner vraagt of het goed gaat. Ik zie ze denken: Raar oud mens, wit blousje, wit hoedje, gaat dat wel goed.
Het is zeker 8 km asfalt.

Als ik eindelijk bij de herberg arriveer, zit daar de laatste wielrenner op mij te wachten. Hij wilde zeker weten dat ik het zou redden.
Het is 14.00 uur en 36 graden. Ik vlucht naar binnen.