Dag 22: Een stier

Etappe Via de la Plata van Granja de Moreruela naar Tábara (25,1 kilometer)

Om 23.00 uur ik ben wakker geworden omdat iemand luide muziek op zijn telefoon aan heeft.Om 4.00 uur weer wakker, dezelfde man doet nu de lamp aan omdat hij zijn telefoon niet kan vinden. Om 6.00 uur staan de eersten op om weg te gaan.Om 6.30 uur ik geef het maar op,met ruim 25 te gaan van daag, sta ik ook maar gewoon op.

Om 7.15 uur loop ik buiten en het kriebelt. Ik loop fout. Zo vroeg zijn er geen mensen om te vragen, maar de noodapp voor navigatie (dankzij Anton) geeft het duidelijk aan. Een vroege jongen (of late) is meer vriendelijk dan deskundig, want hij stuurt mij vrolijk verkeerd. Hier is namelijk de splitsing van de route: óf naar het noorden en dan naar de camino Frances, óf naar het westen en dan via Orense naar Santiago. De laatste is mijn keus. Gelukkig herken ik nu de wegwijzer uit het boekje en daarna gaat het voorspoedig.

Mijn boekje zegt: na de brug over de Rio Esla begint een steile klim. In mijn naïviteit dacht ik een zand/kiezelpad met de zoveelste hobbel. Niets is minder waar. Het is een echt rotspad met geklauter dat in de Alpen niet zou hebben misstaan. Gelukkig blijft een jonge Duitse pelgrim steeds even staan, om te kijken ofik over de moeilijke stukken/rotsen heen kom. Dat geeft vertrouwen. Boven wacht ze totdat ze ziet dat ik ook boven ben. Daarna een schitterende wandeling met mooie vergezichten.

Ik word moe. 25 kilometer en dan ook de intensieve klimpartij. Het eerste dorp, Faramontanos de Tabara, loop ik nog wel monter in. Helaas is hier geen herberg, wel een superduur hotel. Ik kan niet eens in de verleiding komen omdat het vandaag gesloten is, anders....

Het is een mooi dorp, met veel goed verzorgde huizen. Maar in de heuvels veel restanten van oude holwoningen. Onvoorstelbaar dat, net als in Italië, nog maar zo kort geleden - die generatie is er nog - mensen daar geleefd hebben.

De laatste 6 kilometer is gewoon lopen op de automatische piloot. Mensen zeggen dan zo vaak "dan kom je jezelf tegen", nou, ik niet. Te moe om nog maar iets te denken, ga ik op een steen zitten. Pfff,niet meer opstaan. Dan ineens een geloei van een stier. Niet dreigend, alleen maar hard. En nog eens. Ik zeg "Oké, ik sta wel op hoor, ik ga wel verder". Hij loeit, het klinkt bijna vrolijk, nog een keer.Als ik opsta realiseer ik mij opeens dat mijn moeders sterrenbeeld stier was. Het is haar geboortedag. Zij is nu 10 jaar geleden overleden.

Ik vraag bij de albergue om een eigen kamer. Een niet geslapen nacht, een zware dag, ik wil nu rust. Ze hebben nog een zolderkamertje, wel met eigen toilet, douche en lift. Het klinkt als een paleis. Ik val op het bed en schrik mij suf!

Wil je weten waarom? Ga dan naar mijn website, https://camino-pelgrimtineke.nlen lees de rest van het verhaal.